مقایسه اثربخشی «گروه‌درمانی مبتنی بر شیوه‌های تعاملی و روان‌نمایشگری» بر خودآگاهی هیجانی دختران نوجوان با پریشانی روانشناختی

هدف این پژوهش مقایسه اثربخشی گروه‌درمانی مبتنی بر شیوه‌های تعاملی و روان‌نمایشگری بر خودآگاهی هیجانی دختران نوجوان با پریشانی روان‌شناختی بود. روش پژوهش حاضر آزمایشی و با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون همراه با گروه کنترل بود. شرکت‌کنندگان پژوهش شامل 33 دختر 16-14 ساله دانش‌آموز با پریشانی روان‌شناختی در سال تحصیلی 96-1395 بود. ایشان با نمونه‌گیری هدفمند انتخاب و به‌طور تصادفی در سه گروه مساوی جایگزین شدند. مداخله در چارچوب 10 جلسه دوساعته به روش درمان گروهی مبتنی بر شیوه‌های تعاملی و روان‌نمایشگری صورت گرفت و شرکت‌کنندگان در مراحل خط پایه و پس از درمان توسط دو پرسشنامه پریشانی روان‌شناختی کسلر و خودآگاهی هیجانی ریف مورد آزمون قرار گرفتند. داده‌ها با روش تحلیل کوواریانس یک متغیره و چندمتغیره تجزیه‌وتحلیل شد. نتایج تحلیل آماری نشان داد که گروه‌درمانی به شیوه‌های تعاملی و روان‌نمایشگری اثر معنی‌داری در افزایش خودآگاهی هیجانی (Eta=0.50)، مؤلفه‌های آن شامل تمایز گذاری هیجانات (Eta=0.25)، به اشتراک‌گذاری کلامی هیجان(Eta=0.42) داشته است و در مقایسه تنها درمان روان‌نمایشگری به شکل معنی‌داری توانسته مؤلفه آگاهی بدنی هیجان(Eta=0.35) را نیز بهبود ببخشد. یافته‌ها به‌طورکلی بیانگر آن است که گروه‌درمانی به شیوه‌های تعاملی و روان‌نمایشگری علاوه بر کمک به‌سلامت روان‌شناختی نوجوانان، بر بهبود خودآگاهی هیجانی آن‌ها نیز مؤثر است.